Ο ΕΦΚΑ στο National Geographic

«Ιμάμου» (Γιάννη) άκουσα τη φωνή μέσα μου, «ήρθε η ώρα». Δεν χρειάζεται να ταξιδέψω μέχρι τη σκηνή της μάγισσας στην άλλη άκρη της σαβάνας για να μάθω τι απαιτείται για να βγάλω ευρωπαϊκή κάρτα για το γιό μου. Καλώ απλώς το 1555 του ΕΦΚΑ.

Μα κι εκεί δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες. Μιλάει η μουσική της αναμονής που σε ταξιδεύει στις κοιλάδες των ελεφάντων. Διαλογίζεσαι κι ο χρόνος πια δεν έχει σημασία.

Ο βρυχηθμός με ξυπνάει. Πριν με φάει το τέρας προλαβαίνω να πω τη φυλή μου - έτσι πρέπει:

"Αμαρουσίου! Αμαρουσίου" κι η φωνή μου ακούστηκε σαν ικεσία. "Ανήκω στο γραφείο μη μισθωτών Ηράκλειου" πρόσθεσα για να ακουστούν οι ήχοι μου οικείοι στο τέρας που άκουγε.

Για να ξέρει πως έχω υποταχτεί. Πως ανήκω στους Μαρουσιώτες που υπάγονται Ηράκλειο κι όχι στο Μαρούσι, μα δεν βαρυγγωμούν, δε μπλέκουν με φασαρίες, δεν βγαίνουν με κακές παρέες.

Κι εκείνο - το τέρας - μαλάκωσε. “Εκεί να πάτε" μου είπε. Και χάθηκε χωρίς άλλη κουβέντα - ούτε η μουσική δεν ακουγόταν πια.

Κι εγώ πήγα. Ηράκλειο. Κι έτσι οι περιπέτειες άρχισαν – γιατί, δεν βγάζουν εκεί ευρωπαϊκές κάρτες υγείας. Ο τοπικός οπλαρχηγός το ξεκαθάρισε. «Δεν βγάζουμε» είπε και με κοίταξε μ’ εκείνο το μάτι που τρόμαζε τους Μασάι στα υψίπεδα.

Μα εγώ, με τη δύναμη του λιονταριού μέσα μου, κάλεσα μπροστά του το 1555. Πέρασα ξανά το τραγούδι της σαβάνας κι έβαλα τον πολέμαρχο να παλέψει εκείνος με το τέρας. Να ανταριάσει ο ουρανός κι οι θεοί των κεραυνών και της βροντής. Να σείεται η γης και το πνεύμα του Κιλιμάντζαρο.

Μα τίποτα δεν έγινε, παρά μια τεράστια αγκαλιά. "Το μηχάνημα εδώ είναι χαλασμένο" είπε ο πολέμαρχος που γοήτευε τα τέρατα. "Ένα χρόνο τώρα - πες το στα άλλα κορίτσια" είπε και μου φάνηκε πως οι λέαινες τον έγλυφαν με αγάπη.

Δεν ήταν ποτέ τέρατα. Ήταν απλά κορίτσια που έκαναν λάθος. Κι ο πολέμαρχος κατέβασε το μαχαίρι και μου μίλησε στοργικά, σαν πατέρας. Δεν είπε πολλά - δυο λέξεις μόνο, όπως μιλάνε οι αρχηγοί. Και μ' εστειλε στο πεπρωμένο μου, εκεί που πάνε όλοι πριν την περιτομή:

"Ακαδημίας 22" ψιθύρισε. Και μετά σιωπή. 

Κι εγώ ζήλεψα τους άνδρες που έχουν κάνει το ταξίδι αυτό και ξεκίνησα ακολουθώντας τα μονοπάτια των καταιγίδων. Δεν κινδύνευσα. Κι ας πέρναγα το βαθύ, ορμητικό ποτάμι της Ακαδημίας σαν τρομαγμένο γκνου. Κανένας κροκόδειλος δεν μου άρπαξε το πόδι. «Όλοι μαζί πιο δυνατοί» είναι η πολεμική κραυγή του ΕΦΚΑ και έτσι, όλα τα γκνού ορμήξαμε μαζί - και κάμποσα φτάσαμε στην ασφάλεια.

Ακαδημίας 22. Είμασταν εκεί.

Κι εκεί χωρίσαμε. Μαγευτήκαμε από μια Αφρική γεμάτη χρώματα και μυρωδιές. Μια Αφρική φροντιστική, με αγάπη, χωρίς παιδάκια υποσιτισμένα, χωρίς μύγες, χωρίς φυλές να σφάζουν.

Μόνο μια γυναίκα, η Μάμμα, έκλαιγε και μοιρολογούσε και χτυπούσε το στήθος της γιατί ήταν μόνη, κι απ’ όλα τα χωριά μόνο εκείνη έβγαζε τις ευρωπαϊκές κάρτες των γιών κι ήταν η ώρα 12 κι ήθελε να φύγει γιατί τέτοια μέρα όλοι φεύγουν.

Έπεσα στα γόνατα. Παρακάλεσα. Έκλαψα. Ικέτευσα να μη με εγκαταλείψει η Μάμμα γιατί ήταν ντροπή μεγάλη να γυρίσω στο χωριό, μετά από τόσο μεγάλο ταξίδι με τα χέρια άδεια. Κι όλα της τα έδωσα! Και αίτηση και ταυτότητα και ταυτότητα του γιού μου και τρίχες του παρμένες νύχτα με πανσέληνο μέχρι και φωτοτυπία μπρος πίσω παρμένη από φωτοτυπάδικο Εξαρχείων, κλειστό στη καταιγίδα, 17 Νοεμβρίου.

Μπήκε σε παροξυσμό. Σε έκσταση. Είχε παραισθήσεις. Κι εγώ έκλαιγα, δεν θυμάμαι πιά. Ίσως να σφάζαμε κότες. Δεν ξέρω πόσο κράτησε. Ο χρόνος στη σαβάνα είχε πάλι σταματήσει.

Είναι 3 το μεσημέρι. Γυρίζω στο χωριό. Στο Μαρούσι. Στα χέρια μου κρατώ ματωμένη τη κάρτα υγείας του γιού μου. Και στο κεφάλι μου αντιλαλούν τα τελευταία λόγια της Μάμμα:

«Γιατί δεν πήγες στο Μαρούσι, αφού είσαι Μαρουσιώτης» ;

Το τρίτο το καλύτερο...

Κι έτσι, όσοι αγαπούν την ιστορία, ιδού που έχουν την ευκαιρία να τη βιώσουν.

Την Αλωση ας πούμε. Τις τελευταίες μέρες καθώς η Πόλη έβλεπε το Μεσαίωνα να την περικυκλώνει.

Οι σημαντικοί είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν για τη Δύση. Οι ενωτικοί ήδη από καιρό συγκρούονταν με τους ανθενωτικούς βάζοντας τα θεμέλια των σημερινών διχασμών - αν είμαστε της Δύσης ή της "καθ' ημας Ανατολής".

Κάποιοι άνοιγαν Κερκόπορτες γιατί το είχαν σχέδιο - αλλά μπορεί και όχι, όλα αυτά να είναι μύθος.

Οι θρύλοι απλώνονταν πάνω από τη Πόλη. Φήμες, ξόρκια, δεισιδαιμονίες, ελπίδες για τα καράβια της Φραγγιάς που "τελευταία στιγμή" θα έδιναν οριστική λύση - μα που τελικά δεν ήρθαν και κρύφτηκαν στα λαϊκά τραγούδια του θρήνου:

Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρτουνε τρία καράβια
το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας


Αλλοι πάλι, χαιρέκακα ίσως, θα θυμηθούν το Βερολίνο το 45, με τους Ρώσους απ' έξω και τους Βερολινέζους "να έχουν εμπιστοσύνη στον ηγέτη" πως, "τελευταία στιγμή" με τα "νέα όπλα" θα αλλάξει τον ρού της ιστορίας. Κι όταν εκείνος, κοντά στην απόλυτη καταστροφή, αντί να τα σώσει καλούσε σε κατάταξη τα 14χρονα, για τον "νυν υπέρ πάντων ο αγών", εκείνα πήγαν - ίσως μάλιστα σε ποσοστό ανώτερο του 60%, θα σας γελάσω.

Στα πάρκα, τα βομβαρδισμένα, με τις οβίδες να πλησιάζουν, κρυμμένοι, προσεχώς ηττημένοι, νέοι Βερολινέζοι αναζητούσαν τη ζωή με ένα ερωτικό πάθος απελπισμένο, τελευταίο, που μόνο σε χορούς στο Σύνταγμα συναντάς.  Φήμες από Ανατολικά έλεγαν πως οι Γερμανίδες βιάζονταν κατά χιλιάδες μα οι φήμες δεν ήταν τίποτα μπροστά στην φρικτή αλήθεια που θα ξεπρόβαλε.

 Ευτυχώς, που το να αγαπάς την ιστορία, δεν σημαίνει πως την ξέρεις κιόλας. Ούτε πως θα προβλέψεις το μέλλον. Ούτε καν το τι θα γίνει την Πέμπτη, όταν "κατατεθούν οι προτάσεις".

Το μουλάρι της Διαύγειας.

Εχουμε μία απόφαση. Αποφασισμένη. Δακτυλογραφημένη. Ζεστή ζεστή, από τον printer. Μυρίζει printerίλα. Εχει και σφραγίδα πάνω, την καλή τη στρογγυλή - την έφερε ο κυρ Βαγγέλης ο κλητήρας γιατί την είχαν πάρει στο Πρωτόκολλο. Υπογεγραμμένη απόφαση. Την υπέγραψε ο υπουργός - στο τσάκ τον προλάβανε γιατί έφευγε, είχε κανονίσει να πάει να παίξει τριανταμία, μέρα που είναι. Ετοιμη να ισχύσει είναι η απόφαση, δεν κρατιέται από την ανυπομονησία. Αλλά δεν μπορεί να ισχύσει αμέσως γιατί περιμένουν το μουλάρι και τον αγωγιάτη.

Ο αγωγιάτης έχει διοριστεί για να πηγαίνει τις αποφάσεις με το μουλάρι στη Διαύγεια. Η Διαύγεια είναι ένα κεφαλοχώρι, κάτω στο κάμπο, που πηγαίνουν τις αποφάσεις για να ισχύσουν.

Μερικές φορές, παραμονές πρωτοχρονιάς, το μουλάρι αρρωσταίνει και έτσι η απόφαση φτάνει στο κεφαλοχώρι μετά την Πρωτοχρονιά. Και ...καταλαβαίνετε τώρα, καθυστερεί όλο το σύστημα που έχει την απόφαση έτοιμη και δεν μπορεί να ισχύσει.

Οπότε πράγματι, συμφωνώ. Τι λύσεις έχουμε; Nα πάρουμε δεύτερο μουλάρι, μέρες που είναι; Για σπατάλες είμαστε; Να πάρουμε μαγνητικό τηλέφωνο να βάλουμε στο καφενείο; Ασε καλύτερα. Ας νομοθετήσουμε πως όταν δεν προλαβαίνει το μουλάρι να κατέβει στη Διαύγεια, τότε η απόφαση ισχύει. Αν πλησιάζει πρωτοχρονιά. Πάσχα θα είναι αλλιώς.

Περί διαχείρισης λύσεων (vade mecum)

Από διάλογο στον Αντίβαρο http://www.antibaro.gr/article/3344#comment-7136 

[....το ζήτημα είναι όντως πολύπλοκο. Ποιο ζήτημα;

Το ζήτημα του “τι κάνουμε” στα διάφορα προβλήματα που – ούτως ή άλλως υφίσταντο – αλλά ένεκα των περιστάσεων έχουν γίνει οξύτατα, εμπεπλεγμένα – και …πολλά!

Η αδυναμία να δράσουμε και να τα αντιμετωπίσουμε έχει ορισμένα “σταθερά χαρακτηριστικά”, που επανέρχονται σταθερά – σε βαθμό ανίας. Χωρίς πολύ – πολύ κωδικοποίηση θα παρέθετα ορισμένα παραδείγματα αυτής της ρητορικής της “αδυναμίας”

– Δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό εάν προηγουμένως δεν γίνει αυτό.
– Το “θέμα” δεν είναι αυτό, αλλά εκείνο (συνήθως κάποιο “ευρύτερο”).
– Αυτό μας μάρανε;

Ξέρετε, όλα αυτά έχουν βάση. Όταν προσπαθείς να οργανώσεις μια καθολικώς διαλυμένη κατάσταση, ένα χάος, και ειδικότερα όταν εντός αυτού του χάους, επιχειρείς να λύσεις συγκεκριμένα προβλήματα τότε έχεις δύο θεμελιώδεις επιλογές για να κινηθείς – με τα καλά τους και τα στραβά τους εκάστη:

α) Εκτελείς ενέργειες “διαχείρισης κρίσης” οι οποίες ναί μεν φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα πλην όμως επιδεινώνουν το χάος καθώς οι ενέργειές σου αυτές – προκειμένου να είναι άμεσες – δεν συνεξετάζουν όλη την συνδεσμολογία των ζητημάτων που εμπλέκονται μ’ αυτό που πας να λύσεις. Για παράδειγμα, λύσαμε μεταπολεμικώς το πρόβλημα “της στέγης” πλην όμως κάναμε πόλεις μπάχαλο.

β) Επιχειρείς “να βάλεις μία τάξη” στο σύστημα στο σύνολό του (όποιο κατά περίπτωση θεωρείς “σύνολο”) – ενδεχομένως επανορίζοντάς το. Κάτι που είναι θεμιτό, έτσι πρέπει να γίνει, πλην όμως επειδή αυτό επιβάλει τιτάνιο σχεδιαστικό και εκτελεστικό έργο, η επίλυση των άμεσων προβλημάτων αναβάλλεται επ’ αόριστον. Για παράδειγμα “το κέντρο της Αθήνας”.

Είτε είσαι πρωθυπουργός που πρέπει να ηγηθείς μιας χώρας, είτε είσαι ένα τετράχρονο που “πρέπει να μαζέψει το δωμάτιό του”, (είτε οτιδήποτε ανάμεσα), το πρόβλημα των σωστών δόσεων από τα στοιχεία της μίας ή άλλης φιλοσοφίας δράσης επανεμφανίζεται σταθερά.

Στη χώρα μας δυστυχώς εκείνο που ελλείπει παντελώς είναι η αντίληψη της έννοιας της “δόσης” – πρόκειται για την λέξη κλειδί. Ακόμα κι αν θεωρήσω ότι έχουν τις αγαθότερες των προθέσεων, στις κρίσιμες θέσεις έχουμε ανθρώπους που είτε διαπνέονται από ανεφάρμοστα “γενικά” οράματα εφ’ όλης της ύλης, είτε σπρώχνουν (όπως ο τετράχρονος) το πρόβλημα κάτω από χαλί.

Η περιορισμένη εφυία μου λέει ότι για κάνεις πρόοδο σε μιά τέτοια δύσκολη κατάσταση πρέπει να επιλέγεις δράσεις οι οποίες – κατά το δυνατόν – να ικανοποιούν δύο παραμέτρους:

1) Να φέρνουν κάποιο ρημάδι αποτέλεσμα.
2) Να μην αποτελούν εμπόδιο σε ύστερες σοβαρότερες σχεδιαστικές προσπάθειες – ιδεωδώς να τις υποστηρίζουν κι όλας (αν τέλος πάντων υπάρχει ένα σχέδιο για το μετά).

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Τα γράφω διότι αισθάνομαι ότι έχουν εφαρμογή σε σχεδόν οποιοδήποτε θέμα καταπιανόμαστε εδώ. ...]

Το cloud πάνω από τη γραμμή Μαζινό

Θα βρείτε πολλά γύρω από τα cloud ERP. Μάλιστα, ήδη οι πρώτες αναζητήσεις,  θα σας επιστρέψουν κι ένα ευχάριστο νέο: ένα από τα κορυφαία στο κόσμο,  είναι ελληνικό.  

Το θέμα– σε ένα βαθμό –έχει τελεσιδικήσει. Ναι, υπάρχουν ακόμα επιφυλάξεις. Όμως κουτσά - στραβά οι περισσότεροι έχουν αποδεχτεί ότι το cloud computing είναι το μέλλον - και τα cloud ERP θα είναι ομοίως. Ποιο μέλλον όμως; Και πως άραγε, οι cloud εφαρμογές θα μπορούσαν να αλλάξουν την εταιρική στρατηγική σκέψη;  

Την δεκαετία του 30, Γαλλία και  Γερμανία είχαν αποδεχθεί την αξία των τεθωρακισμένων αρμάτων.  Δεν ήταν εύκολη η διαδρομή ως εκεί: «Παράγονται δύσκολα»! «Χαλάνε εύκολα»! «Δεν είναι αξιόπιστα»! έλεγαν οι αντιρρήσεις – και αρχικά δεν ήταν αδικαιολόγητες.  Όπως άλλωστε και οι αντιρρήσεις της προηγούμενης δεκαετίας για το μοντέλο Application Service Provisioning, (ASP, όρος - πρόγονος των σημερινών «Software as a Service – SaaS» και «cloud business software») είχαν κι αυτές τη βάση τους: «δεν υπάρχει αρκετή τεχνολογία», «δεν αισθάνομαι ασφαλής με τα δεδομένα μου αλλού» ήταν οι συνηθέστερες. 

Στο τέλος πάντως οι αντιρρήσεις κάμφθηκαν. Τα τεθωρακισμένα προσέφεραν κινητικότητα, δύναμη πυρός, προστασία. Οι στρατιωτικές βιομηχανίες Γερμανίας και Γαλλίας προετοιμαζόμενες για τον πόλεμο παρήγαγαν άρματα σε μεγάλους αριθμούς και  ισάξιας ποιότητας.  Και κατ’ αναλογίαν σήμερα, η διεθνής βιομηχανία της πληροφορικής  υποκλίνεται στα πλεονεκτήματα του cloud και τα διαλαλεί : οικονομία, προβασιμότητα, ελαστικότητα! Και προσφέρει υπηρεσίες – και cloud εφαρμογές – τη μία μετά την άλλη.  

Τελειώσαμε; Κάθε άλλο, τώρα αρχίζουμε! Η μάχη είναι μπροστά μας.

Tα στρατιωτικά επιτελεία Γερμανίας και Γαλλίας εξέλαβαν τελείως διαφορετικά τις – αντικειμενικές – δυνατότητες του νέου όπλου.  Η στρατηγική σκέψη των Γάλλων στρατηγών παρέμεινε προσκολλημένη στις εμπειρίες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Υιοθέτησε τα νέα άρματα για τη δύναμη πυρός τους και για την προστασία του πεζικού. Και  τα έθεσε στην υπηρεσία του και στους ρυθμούς κίνησής του. Ακόμα χειρότερα: τα ακινητοποίησε κοντά στα οχυρά. Χωρίς δυνατότητες ελιγμών. Τα γαλλικά άρματα ήταν θαυμάσια αλλά η σκέψη του γηρασμένου, φοβισμένου, Γκαμελέν επικράτησε του νεαρού, τολμηρού Ντε Γκώλ.  

Στη Γερμανία οι σκέψεις των νεαρότερων επεκράτησαν. Τα τεθωρακισμένα ήταν πάνω απ’ όλα κίνηση. ΚΙΝΗΣΗ! Γι’ αυτούς, το περιβάλλον της μάχης δεν ήταν τα ατέλειωτα, στατικά χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά ένα απέραντο πεδίο επιχειρήσεων. Τα τεθωρακισμένα μπορούσαν να διασπάσουν, να ανασχηματίζουν  συνεχώς τη διάταξη, να την αγνοήσουν τελείως, να βρεθούν παντού! 

Και οι σημερινές επιχειρήσεις; Οι περισσότερες απ’ αυτές αφού προσπεράσουν τη φάση των βασικών επιφυλάξεων («ασφάλεια δεδομένων» κλπ) υιοθετούν – τουλάχιστον πνευματικά – το cloud ERP. Αναγνωρίζουν αυτό που πράγματι, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αν κάνεις τις πράξεις: την οικονομία. Τη μείωση του μηχανογραφικού κόστους.  

Αλλά προς το παρόν οι περισσότερες μένουν εκεί:  ακόμα κι όταν κάνουν το βήμα, πολλές απ’ αυτές «στριμώχνουν» τα cloud ERP στα γραφεία τους σαν να ήταν «συμβατικά», on premise ERP’s. Ακριβώς όπως οι Γάλλοι στρίμωχναν τα τεθωρακισμένα τους δίπλα στα τσιμεντένια οχυρά της γραμμής Μαζινό περιμένοντας μια μάχη άλλων εποχών. 

Τώρα όμως (οι επιχειρήσεις) πρέπει να κάνουν το επόμενο βήμα. Τα cloud ERP μεταφέρουν την επιχειρησιακή ικανότητα παντού, αλλάζουν τον τόπο του επιχειρείν: σε αποθήκες, σε υποκαταστήματα, σε αυτοκίνητα, σε ξενοδοχεία, σε αεροδρόμια, σε γραφεία πελατών  - παντού. Netbooks, tablet PC’s, smartphones, ζωντανεύουν, γίνονται όπλο παραγωγικότητας στα χέρια στελεχών που,  μέχρι σήμερα, για να ενημερωθούν, να «ανασυγκροτηθούν», να κινήσουν τα πράγματα μπροστά,  έπρεπε να γυρίσουν «στο οχυρό»: στο γραφείο. 

Όχι τα cloud ERP δεν είναι απλώς φθηνότερα ERP. Είναι, εντάξει. Αλλά αν το δείτε μόνο έτσι, θα κάνετε μεν οικονομία, (καθόλου κακό μέρες που είναι) αλλά θα χάσετε τη μάχη όπως θα την χάνατε – πολύ περισσότερο – αν δεν είχατε καθόλου ERP.

Βγείτε έξω!

Έχουν γίνει έρευνες: Οι περισσότερες επιχειρηματικές ιδέες έρχονται στο μπάνιο. Στο κρεβάτι. Στο αυτοκίνητο. Περπατώντας. Σε δουλειές του σπιτιού, ρουτίνας. Στο διάβασμα. Ναι,  μ’ αυτή τη σειρά! Κι ο ουραγός στη λίστα ξέρετε ποιος είναι: «το γραφείο».

Αλλά μπορεί να βαριέστε να ακούτε για ιδέες και καινοτομίες. Και για μάχες. Μπορεί να θέλετε πρακτικά πράγματα, χειροπιαστά: 

Μπορεί αύριο το πρωί να πρέπει συγχωνεύσετε τα καθήκοντα οδηγών και πωλητών.  Μπορείτε άραγε να το κάνετε; Αλλά και να εξακολουθήσετε να παίρνετε παραγγελίες; 

Μπορεί αύριο το πρωί συμφωνήσετε με τους πελάτες σας να βάζουν τις παραγγελίες μόνοι τους, να βλέπουν πότε θα εκτελεστούν, να εξετάζουν τα αποθέματα, τους χρόνους παράδοσης, την πορεία μιας βλάβης που δήλωσαν (on line!). Αν τα θέλατε όλα αυτά, άραγε πόσο χρόνο – και χρήματα – θα έπρεπε να πληρώσετε για να τα βάλετε μπροστά; Άραγε, θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς λεφτά; Θα μπορούσαν να γίνουν σε μια εβδομάδα;

Μπορεί να θέλετε να κλείσετε το υποκατάστημα αλλά να το θέλετε και να λειτουργεί. Δεν θέλετε να πληρώνετε για τα γραφεία αλλά θέλετε τα στελέχη. Ωραία. Μπορείτε να πάρετε μια έξυπνη απόφαση κι αύριο το πρωί να εφαρμοστεί; 

Αν αύριο το πρωί χρειαστεί να μειώσετε το μισθό των στελεχών σας, μπορείτε άραγε να τους πείτε ότι για αντάλλαγμα θα εργάζονται από το σπίτι τους 1-2 μέρες την εβδομάδα;

Ναι μπορείτε.  Όχι γιατί έχετε cloud ERP! Αλλά διότι σας βοηθά να σκέφτεστε ενεργητικά, να προσαρμόζεστε στο νέο περιβάλλον μάχης, να βλέπετε αμέσως τι γίνεται και να αντιδράτε αμέσως.  Κι από την ιδέα ως την πράξη να μην μεσολαβεί μια αιωνιότητα.

Το 1940 τα γερμανικά τεθωρακισμένα έμπαιναν στο Παρίσι – κάπως σκονισμένα, πράγματι. Τα γαλλικά άθικτα, καλοβαμμένα, καλολαδωμένα μάθαιναν τα νέα, «τακτοποιημένα» στα οχυρά της γραμμής Μαζινό.

Το έχετε πια καταλάβει: δεν σας περιμένουν «τακτοποιημένες» μάχες σύμφωνα με τα εγχειρίδια και τα επιτελικά σχέδια. Το τι θα γίνει, πότε θα γίνει, πως θα γίνει το ψάχνετε, μα δεν το ξέρετε.

Ένα ξέρετε: ότι πρέπει να φροντίσετε να είστε εκεί.

Ο Γιάννης Μικρογιαννάκης είναι Διευθυντής Στρατηγικής της SoftOne Technologies.