Κι έτσι, όσοι αγαπούν την ιστορία, ιδού που έχουν την ευκαιρία να τη βιώσουν.
Την Αλωση ας πούμε. Τις τελευταίες μέρες καθώς η Πόλη έβλεπε το Μεσαίωνα να την περικυκλώνει.
Οι σημαντικοί είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν για τη Δύση. Οι ενωτικοί ήδη από καιρό συγκρούονταν με τους ανθενωτικούς βάζοντας τα θεμέλια των σημερινών διχασμών - αν είμαστε της Δύσης ή της "καθ' ημας Ανατολής".
Κάποιοι άνοιγαν Κερκόπορτες γιατί το είχαν σχέδιο - αλλά μπορεί και όχι, όλα αυτά να είναι μύθος.
Οι θρύλοι απλώνονταν πάνω από τη Πόλη. Φήμες, ξόρκια, δεισιδαιμονίες, ελπίδες για τα καράβια της Φραγγιάς που "τελευταία στιγμή" θα έδιναν οριστική λύση - μα που τελικά δεν ήρθαν και κρύφτηκαν στα λαϊκά τραγούδια του θρήνου:
Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρτουνε τρία καράβια
το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας
Αλλοι πάλι, χαιρέκακα ίσως, θα θυμηθούν το Βερολίνο το 45, με τους Ρώσους απ' έξω και τους Βερολινέζους "να έχουν εμπιστοσύνη στον ηγέτη" πως, "τελευταία στιγμή" με τα "νέα όπλα" θα αλλάξει τον ρού της ιστορίας. Κι όταν εκείνος, κοντά στην απόλυτη καταστροφή, αντί να τα σώσει καλούσε σε κατάταξη τα 14χρονα, για τον "νυν υπέρ πάντων ο αγών", εκείνα πήγαν - ίσως μάλιστα σε ποσοστό ανώτερο του 60%, θα σας γελάσω.
Στα πάρκα, τα βομβαρδισμένα, με τις οβίδες να πλησιάζουν, κρυμμένοι, προσεχώς ηττημένοι, νέοι Βερολινέζοι αναζητούσαν τη ζωή με ένα ερωτικό πάθος απελπισμένο, τελευταίο, που μόνο σε χορούς στο Σύνταγμα συναντάς. Φήμες από Ανατολικά έλεγαν πως οι Γερμανίδες βιάζονταν κατά χιλιάδες μα οι φήμες δεν ήταν τίποτα μπροστά στην φρικτή αλήθεια που θα ξεπρόβαλε.
Ευτυχώς, που το να αγαπάς την ιστορία, δεν σημαίνει πως την ξέρεις κιόλας. Ούτε πως θα προβλέψεις το μέλλον. Ούτε καν το τι θα γίνει την Πέμπτη, όταν "κατατεθούν οι προτάσεις".
Την Αλωση ας πούμε. Τις τελευταίες μέρες καθώς η Πόλη έβλεπε το Μεσαίωνα να την περικυκλώνει.
Οι σημαντικοί είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν για τη Δύση. Οι ενωτικοί ήδη από καιρό συγκρούονταν με τους ανθενωτικούς βάζοντας τα θεμέλια των σημερινών διχασμών - αν είμαστε της Δύσης ή της "καθ' ημας Ανατολής".
Κάποιοι άνοιγαν Κερκόπορτες γιατί το είχαν σχέδιο - αλλά μπορεί και όχι, όλα αυτά να είναι μύθος.
Οι θρύλοι απλώνονταν πάνω από τη Πόλη. Φήμες, ξόρκια, δεισιδαιμονίες, ελπίδες για τα καράβια της Φραγγιάς που "τελευταία στιγμή" θα έδιναν οριστική λύση - μα που τελικά δεν ήρθαν και κρύφτηκαν στα λαϊκά τραγούδια του θρήνου:
Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρτουνε τρία καράβια
το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας
Αλλοι πάλι, χαιρέκακα ίσως, θα θυμηθούν το Βερολίνο το 45, με τους Ρώσους απ' έξω και τους Βερολινέζους "να έχουν εμπιστοσύνη στον ηγέτη" πως, "τελευταία στιγμή" με τα "νέα όπλα" θα αλλάξει τον ρού της ιστορίας. Κι όταν εκείνος, κοντά στην απόλυτη καταστροφή, αντί να τα σώσει καλούσε σε κατάταξη τα 14χρονα, για τον "νυν υπέρ πάντων ο αγών", εκείνα πήγαν - ίσως μάλιστα σε ποσοστό ανώτερο του 60%, θα σας γελάσω.
Στα πάρκα, τα βομβαρδισμένα, με τις οβίδες να πλησιάζουν, κρυμμένοι, προσεχώς ηττημένοι, νέοι Βερολινέζοι αναζητούσαν τη ζωή με ένα ερωτικό πάθος απελπισμένο, τελευταίο, που μόνο σε χορούς στο Σύνταγμα συναντάς. Φήμες από Ανατολικά έλεγαν πως οι Γερμανίδες βιάζονταν κατά χιλιάδες μα οι φήμες δεν ήταν τίποτα μπροστά στην φρικτή αλήθεια που θα ξεπρόβαλε.
Ευτυχώς, που το να αγαπάς την ιστορία, δεν σημαίνει πως την ξέρεις κιόλας. Ούτε πως θα προβλέψεις το μέλλον. Ούτε καν το τι θα γίνει την Πέμπτη, όταν "κατατεθούν οι προτάσεις".
No comments:
Post a Comment