Το μουλάρι της Διαύγειας.

Εχουμε μία απόφαση. Αποφασισμένη. Δακτυλογραφημένη. Ζεστή ζεστή, από τον printer. Μυρίζει printerίλα. Εχει και σφραγίδα πάνω, την καλή τη στρογγυλή - την έφερε ο κυρ Βαγγέλης ο κλητήρας γιατί την είχαν πάρει στο Πρωτόκολλο. Υπογεγραμμένη απόφαση. Την υπέγραψε ο υπουργός - στο τσάκ τον προλάβανε γιατί έφευγε, είχε κανονίσει να πάει να παίξει τριανταμία, μέρα που είναι. Ετοιμη να ισχύσει είναι η απόφαση, δεν κρατιέται από την ανυπομονησία. Αλλά δεν μπορεί να ισχύσει αμέσως γιατί περιμένουν το μουλάρι και τον αγωγιάτη.

Ο αγωγιάτης έχει διοριστεί για να πηγαίνει τις αποφάσεις με το μουλάρι στη Διαύγεια. Η Διαύγεια είναι ένα κεφαλοχώρι, κάτω στο κάμπο, που πηγαίνουν τις αποφάσεις για να ισχύσουν.

Μερικές φορές, παραμονές πρωτοχρονιάς, το μουλάρι αρρωσταίνει και έτσι η απόφαση φτάνει στο κεφαλοχώρι μετά την Πρωτοχρονιά. Και ...καταλαβαίνετε τώρα, καθυστερεί όλο το σύστημα που έχει την απόφαση έτοιμη και δεν μπορεί να ισχύσει.

Οπότε πράγματι, συμφωνώ. Τι λύσεις έχουμε; Nα πάρουμε δεύτερο μουλάρι, μέρες που είναι; Για σπατάλες είμαστε; Να πάρουμε μαγνητικό τηλέφωνο να βάλουμε στο καφενείο; Ασε καλύτερα. Ας νομοθετήσουμε πως όταν δεν προλαβαίνει το μουλάρι να κατέβει στη Διαύγεια, τότε η απόφαση ισχύει. Αν πλησιάζει πρωτοχρονιά. Πάσχα θα είναι αλλιώς.