Περί διαχείρισης λύσεων (vade mecum)

Από διάλογο στον Αντίβαρο http://www.antibaro.gr/article/3344#comment-7136 

[....το ζήτημα είναι όντως πολύπλοκο. Ποιο ζήτημα;

Το ζήτημα του “τι κάνουμε” στα διάφορα προβλήματα που – ούτως ή άλλως υφίσταντο – αλλά ένεκα των περιστάσεων έχουν γίνει οξύτατα, εμπεπλεγμένα – και …πολλά!

Η αδυναμία να δράσουμε και να τα αντιμετωπίσουμε έχει ορισμένα “σταθερά χαρακτηριστικά”, που επανέρχονται σταθερά – σε βαθμό ανίας. Χωρίς πολύ – πολύ κωδικοποίηση θα παρέθετα ορισμένα παραδείγματα αυτής της ρητορικής της “αδυναμίας”

– Δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό εάν προηγουμένως δεν γίνει αυτό.
– Το “θέμα” δεν είναι αυτό, αλλά εκείνο (συνήθως κάποιο “ευρύτερο”).
– Αυτό μας μάρανε;

Ξέρετε, όλα αυτά έχουν βάση. Όταν προσπαθείς να οργανώσεις μια καθολικώς διαλυμένη κατάσταση, ένα χάος, και ειδικότερα όταν εντός αυτού του χάους, επιχειρείς να λύσεις συγκεκριμένα προβλήματα τότε έχεις δύο θεμελιώδεις επιλογές για να κινηθείς – με τα καλά τους και τα στραβά τους εκάστη:

α) Εκτελείς ενέργειες “διαχείρισης κρίσης” οι οποίες ναί μεν φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα πλην όμως επιδεινώνουν το χάος καθώς οι ενέργειές σου αυτές – προκειμένου να είναι άμεσες – δεν συνεξετάζουν όλη την συνδεσμολογία των ζητημάτων που εμπλέκονται μ’ αυτό που πας να λύσεις. Για παράδειγμα, λύσαμε μεταπολεμικώς το πρόβλημα “της στέγης” πλην όμως κάναμε πόλεις μπάχαλο.

β) Επιχειρείς “να βάλεις μία τάξη” στο σύστημα στο σύνολό του (όποιο κατά περίπτωση θεωρείς “σύνολο”) – ενδεχομένως επανορίζοντάς το. Κάτι που είναι θεμιτό, έτσι πρέπει να γίνει, πλην όμως επειδή αυτό επιβάλει τιτάνιο σχεδιαστικό και εκτελεστικό έργο, η επίλυση των άμεσων προβλημάτων αναβάλλεται επ’ αόριστον. Για παράδειγμα “το κέντρο της Αθήνας”.

Είτε είσαι πρωθυπουργός που πρέπει να ηγηθείς μιας χώρας, είτε είσαι ένα τετράχρονο που “πρέπει να μαζέψει το δωμάτιό του”, (είτε οτιδήποτε ανάμεσα), το πρόβλημα των σωστών δόσεων από τα στοιχεία της μίας ή άλλης φιλοσοφίας δράσης επανεμφανίζεται σταθερά.

Στη χώρα μας δυστυχώς εκείνο που ελλείπει παντελώς είναι η αντίληψη της έννοιας της “δόσης” – πρόκειται για την λέξη κλειδί. Ακόμα κι αν θεωρήσω ότι έχουν τις αγαθότερες των προθέσεων, στις κρίσιμες θέσεις έχουμε ανθρώπους που είτε διαπνέονται από ανεφάρμοστα “γενικά” οράματα εφ’ όλης της ύλης, είτε σπρώχνουν (όπως ο τετράχρονος) το πρόβλημα κάτω από χαλί.

Η περιορισμένη εφυία μου λέει ότι για κάνεις πρόοδο σε μιά τέτοια δύσκολη κατάσταση πρέπει να επιλέγεις δράσεις οι οποίες – κατά το δυνατόν – να ικανοποιούν δύο παραμέτρους:

1) Να φέρνουν κάποιο ρημάδι αποτέλεσμα.
2) Να μην αποτελούν εμπόδιο σε ύστερες σοβαρότερες σχεδιαστικές προσπάθειες – ιδεωδώς να τις υποστηρίζουν κι όλας (αν τέλος πάντων υπάρχει ένα σχέδιο για το μετά).

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Τα γράφω διότι αισθάνομαι ότι έχουν εφαρμογή σε σχεδόν οποιοδήποτε θέμα καταπιανόμαστε εδώ. ...]