Σχόλιό μου το 2011 στο Αντίβαρο: http://www.
1) Είχαμε, έχουμε και θα έχουμε κάθε δικαίωμα να εγείρουμε απαιτήσεις κατά της Γερμανίας τόσο για το ζήτημα του κατοχικού δανείου όσο και γι’ αυτό των πολεμικών αποζημιώσεων. Το ότι δεν το κάναμε στο παρελθόν σχετίζεται με προδοτικούς κατά τη άποψή μου χειρισμούς. Διαισθάνομαι ότι με την πάροδο του χρόνου αδυνατίζει αναλογικώς η ηθική βάση (δεν γνωρίζω εάν και η νομική) των απαιτήσεών μας. Κι οπωσδήποτε μειώνονται οι ρεαλιστικές πιθανότητες ηθικής ή υλικής δικαίωσής μας.
2) Το να εγείρουμε τις απαιτήσεις τώρα είναι απόφαση που διέπεται από τις γενικές επισημάνσεις της προηγουμένης παραγράφου. Με την διαφορά ότι κάνοντας τώρα, αυτό που οφείλαμε να κάνουμε από χρόνια, αναδεικνύουμε στο φώς – θέλοντας και μη:
α) το αίσχος της αποχής από τις διεκδικήσεις στο παρελθόν
β) τον συμψηφιστικό χαρακτήρα των ενεργειών μας και άρα
γ) την εξαργύρωση της θυσίας στο δανειακό μας λογαριασμό
Εντάξει δεν είμαι ψύχραιμος στο θέμα αυτό. Δεν ξέρω πιά τι είναι μεγαλύτερη ντροπή. Να αφήσουμε οριστικά τις διεκδικήσεις να πάνε στοδιάολο ή να τις ζητήσουμε για να ξεχρεώσουμε ρουσφέτια, Καγιέν και Τσοχατζόπουλο;
Ηθελα μόνο μιά ηθική δικαίωση της γιαγιάς μου. Των γυναικών της Βιάννου που πέρασαν χωρίς τους άνδρες όλη τους τη ζωή. Στα μαύρα. Του πατέρα μου. Των θείων μου. Που ζήσαν με τις παιδικές εικόνες της σφαγής των πατέρων.
Φεύγουν πιά. Αν η γενιά μου απέτυχε να τους την προσφέρει κι επιπλέον φέσωσε και τον γιό μου “σ’ αυτούς”, φτού στα μούτρα μας.
1) Είχαμε, έχουμε και θα έχουμε κάθε δικαίωμα να εγείρουμε απαιτήσεις κατά της Γερμανίας τόσο για το ζήτημα του κατοχικού δανείου όσο και γι’ αυτό των πολεμικών αποζημιώσεων. Το ότι δεν το κάναμε στο παρελθόν σχετίζεται με προδοτικούς κατά τη άποψή μου χειρισμούς. Διαισθάνομαι ότι με την πάροδο του χρόνου αδυνατίζει αναλογικώς η ηθική βάση (δεν γνωρίζω εάν και η νομική) των απαιτήσεών μας. Κι οπωσδήποτε μειώνονται οι ρεαλιστικές πιθανότητες ηθικής ή υλικής δικαίωσής μας.
2) Το να εγείρουμε τις απαιτήσεις τώρα είναι απόφαση που διέπεται από τις γενικές επισημάνσεις της προηγουμένης παραγράφου. Με την διαφορά ότι κάνοντας τώρα, αυτό που οφείλαμε να κάνουμε από χρόνια, αναδεικνύουμε στο φώς – θέλοντας και μη:
α) το αίσχος της αποχής από τις διεκδικήσεις στο παρελθόν
β) τον συμψηφιστικό χαρακτήρα των ενεργειών μας και άρα
γ) την εξαργύρωση της θυσίας στο δανειακό μας λογαριασμό
Εντάξει δεν είμαι ψύχραιμος στο θέμα αυτό. Δεν ξέρω πιά τι είναι μεγαλύτερη ντροπή. Να αφήσουμε οριστικά τις διεκδικήσεις να πάνε στοδιάολο ή να τις ζητήσουμε για να ξεχρεώσουμε ρουσφέτια, Καγιέν και Τσοχατζόπουλο;
Ηθελα μόνο μιά ηθική δικαίωση της γιαγιάς μου. Των γυναικών της Βιάννου που πέρασαν χωρίς τους άνδρες όλη τους τη ζωή. Στα μαύρα. Του πατέρα μου. Των θείων μου. Που ζήσαν με τις παιδικές εικόνες της σφαγής των πατέρων.
Φεύγουν πιά. Αν η γενιά μου απέτυχε να τους την προσφέρει κι επιπλέον φέσωσε και τον γιό μου “σ’ αυτούς”, φτού στα μούτρα μας.
No comments:
Post a Comment