Ο Ζουνίνιο ο Ρομπέρτο Κάρλος και οι κουνιστές οι μπάλες

Το άρθρο αυτό είναι παλιό αλλά επίκαιρο πάλι λόγω παγοσμίου κυπέλλου και φαίνεται πως τα πράγματα χειροτέρεψαν.


Είπαμε! Μιλάμε για μπάλα τώρα, τα επαγγελματικά αλλού. Λοιπόν ναί, οι καινούργιες μπάλες είναι άλλα αντ' άλλων. Οχι μόνο οι τωρινές, αλλά όλες οι νεότερης γενιάς. Οι γκρίνιες των τερματοφυλάκων είναι απολύτως βάσιμες, δεν είναι δικαιολογίες.

Το πρόβλημα, για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους, είναι ότι η μπάλα όταν έρχεται από σούτ κάνει κάτι σπαστικά δεξιά αριστερά, δεν έχει λογική τροχιά.


ΓΙΑΤΙ ;

Δεν έχω δίκιο που κατηγορώ τους εκφωνητές. Δεν είναι εύκολο να σας το εξηγήσω, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή - ένας φυσικός θα το ανέλυε καλύτερα αλλά τι να κάνουμε τώρα, εμένα έχετε. Λοιπόν ακούστε τι γίνεται:

To πρόβλημα με τις νέες μπάλες είναι ότι είναι γυαλιστερές. Βάρος, περίμετρος είναι ίδια, οι κανονισμοί δεν άλλαξαν επ' αυτού. Και τα νεότερα υλικά δεν είναι αυτά που φταίνε - το δέρμα έχει ούτως ή άλλως πεθάνει από καιρό, οι παλιοί μπορούν να θυμηθούν και τις tango adidas και τις mikasa που ήταν πλαστικούρα αλλά πηγαίναν μιά χαρά στα σουτ.

Φταίει λοιπόν η επιφάνεια για το γεγονός ότι οι νέες μπάλες δεν έχουν την ομαλή τροχιά των παλαιοτέρων. Συγκεκριμένα οι νέες μπάλες, όχι μόνο δεν έχουν ραφές (κι αυτές έχουν πεθάνει από καιρό) αλλά δεν έχει ούτε αυτές τις παλαιές μιμήσεις ραφών, τα γνωστά οκτάγωνα και τις συγκολήσεις ανάμεσά τους. Συνήθως υπάρχει μία μόνο συγκόληση, στον "ισημερινό" της μπάλας κι αυτό είναι όλο - κι αυτή ακόμα αδιόρατη είναι τις περισσότερες φορές.

Σε κάθε περίπτωση δεν έχουμε - ούτε ως κολλήσεις -  τα παλιά καλά οκτάγωνα. Η επιφάνεια της μπάλας είναι απολύτως λεία, χωρίς κανένα "ψεγάδι". Θα μου πείτε τώρα, "τι πειράζει":

Για να καταλάβετε τι πειράζει και πριν αρχίσουμε την πολύ κουλτούρα, φέρτε στο μυαλό σας ένα μπαλάκι του πίνγκ πόνγκ και ένα μπαλάκι του γκόλφ.

Τα μπαλάκια του γκόλφ διαγράφουν υπέροχες ομαλότατες τροχιές, απολύτως προβλέψιμες μετά το χτύπημά τους από το μπαστούνι.

Τα μπαλάκια του πινγκ πόνγκ πάνε όπου νάναι - ειδικά όταν δεν έχουν φάλτσο. Δεν είναι θέμα βάρους. Αν το μπαλάκι του γκόλφ δεν είχε σπυριά/βαθουλώματα θα πήγαινε κι αυτό όπου νάναι.

Αρα - πριν εξηγήσουμε το γιατί - παρατηρείστε το εξής: Οταν η μπάλα (μιλάμε για γνήσιες σφαίρες τώρα, όχι για ράγκπι ή μπάμπιντον), όταν λοιπόν η μπάλα έχει τραχιά επιφάνεια, συμπεριφέρεται "καλύτερα" απ' όταν έχει λεία επιφάνεια.

Γι' αυτό και οι μπάλες του μπάσκετ έχουν σπυριά, οι νεότερες μάλιστα έχουν πολύ καλά χαραγμένες "φέτες" - όχι απλώς σπυριά. Δεν είναι μόνο για την πρόσφυση στο χέρι του παίκτη. Είναι και για καλύτερη αεροδυναμική συμπεριφορά.

Ακούστε:

Η μπάλα δεν είναι καλό αντικείμενο αεροδυναμικά. Μπροστά είναι μιά χαρά, αλλά από πίσω γίνεται της παλαβής από αναταράξεις. Για να ήταν καλή αεροδυναμικά  η μπάλα, θα έπρεπε πίσω να έχει ομαλή ουρά σαν να ήταν κώνος, αλλά δυστυχώς μπάλα δεν μπορούμε να παίξουμε με κώνο με μπάλα παίζουμε. Ετσι λοιπόν, όταν η μπάλα ταξιδεύει μπροστά, στο μπροστινό της μέρος ξεκινά καλά η ροή του αέρα αλλά στο πίσω της μέρος η καλή αυτή ροή χαλάει.

Η διαφορά καλοσύνης μεταξύ της καλής μπροστά ροής και των αναταράξεων πίσω προκαλεί κραδασμούς - όχι δεν μιλάω για το φάλτσο μιλάω για τους κραδασμούς, το φάλτσο είναι άλλο πράγμα.

Κοιτάξτε τώρα πλάκα:  H "τραχιά" επιφάνεια, "καταστρέφει" από την αρχή την ομαλή ροή του αέρα γύρω από την μπάλα και "εξομαλύνει" από την αρχή τις αεροδυναμικές ασυμμετρίες που συμβαίνουν μπροστά και πίσω της όταν ταξιδεύει στον αέρα. Το μπαλάκι του τένις που είναι μαλιαρό είναι υπόδειγμα ομαλής τροχιάς.

Και οι νέες μπάλες αν παιχτούν λίγο και φθαρούν κάμποσο, συμπεριφέρονται λίγο καλύτερα (βέβαια στις μεγάλες διοργανώσεις παίζουν πάντα με καινούργιες μπάλες). Αρα: αν έχεις μιά τραχιά μπάλα, χαλάς την ροή του αέρα από την αρχή, άρα χαλάς τις αεροδυναμικές ασυμμετρίες άρα η μπάλα πάει μιά χαρά και σαν τερματοφύλακας δεν τρώς κοροϊδίστικο να σε κράζει ο κόσμος. Αν έχεις κυριλέ μπάλα όλο γυαλάδα και λογότυπα, η ομαλή ροή του αέρα μπροστά με το χάλι που επικρατεί από πίσω δημιουργούν κραδασμούς κι εκεί που περιμένεις να κάνεις ένα ωραίο μπλοκάρισμα, καταλήγεις να αναρωτιέσαι γιατί σε μουτζώνουν οι πάντες.

Τώρα αν διαβάσει κανένας φυσικός αυτά που γράφω θα του σηκωθεί η τρίχα με την ορολογία, αλλά επί της ουσίας θα επιβεβαιώσει αυτά που σας λέω. Πάμε τώρα λίγο παρακάτω, να σας πω μερικά μυστικά βγαλμένα από το πεζοδρόμιο της ζωής στα ξερά της Αθήνας.

Το φάλτσο

Το φάλτσο εκτός από το γεγονός ότι κάνει την μπάλα να ακολουθεί αυτή την ωραία ελλειπτική τροχιά (εξηγείται από το φαινόμενο Μάγκνους αλλά είπαμε ότι απόψε δεν έχει κουλτούρα) βοηθάει κι αυτό στο να μην κάνει η μπάλα κραδασμούς.

Κι αυτό διότι η περιστροφή (αυτό είναι το φάλτσο, η περιστροφή) χαλάει κι αυτό όσο μπορεί το κακόμοιρο τα κακά αεροδυναμικά φαινόμενα που κάνουν τις μπάλες να κάνουν κραδασμούς. Το έρμο το φαλτσάκι κρατάει μόνο τα καλά αεροδυναμικά φαινόμενα, αυτά που κάνουν την μπάλα να στρίβει όπως κάθε καλή φαλτσαριστή μπαλιά, αυτά που δεν χρειάζεται να ξέρετε γιατί αλλιώς θα μπλέξετε με Μάγκνους και Μπερνούλι και δεν θα σας ακούει κανείς στο καφενείο. Να ξέρετε μόνο ότι η περιστρεφόμενη μπάλα "καταστρέφει" την ροή του αέρα γύρω της κι επειδή την καταστρέφει (αυτή τη κακή ροή) η μπάλα ταξιδεύει με ομαλή ελλειπτική τροχιά χωρίς κραδασμούς.

Και για να μην σας βαρεθούν στο καφενείο, ακούστε τι θα λέτε για να κάνετε φιγούρα:

Αμα στην ίδια μπάλα βαρέσετε ένα μύτο του τσέλιγκα η μπάλα θα πάει αλλιώς απ' ότι θα πήγαινε αν χτυπούσατε κουντεπιέ. Δεν μιλάω για εσωτερικό ή εξωτερικό φάλτσο για να μην μπερδευτείτε, δεν θέλω να ακακατέψω εδώ την ομαλή έλλειψη μιάς ωραίας φαλτσαριστής μπαλιάς. Μιλάω για ένα ευθύβολο σούτ που μπορείτε να βαρέσετε είτε μύτο είτε κουντεπιέ.

Το κουντεπιέ σουτ μπορεί να το καταλάβει ο τερματοφύλακας, το μύτο τρέχα γύρευε. Κι αν οι παίκτες δεν βαράνε μύτο, είναι γιατί είναι δύσκολο να σημαδέψεις, όχι γιατί το σούτ είναι χειρότερο. Δεν το πιστεύετε; Παρατηρείστε τότε τα σουτ του Ζουνίνιο και αναρωτηθείτε γιατί είναι πιό επικίνδυνα από των υπολοίπων σουτέρ. Δεν είναι δυνατότερα. Αλλά αν δείτε πως σουτάρει σε αργή κίνηση θα παρατηρήσετε ότι η μπάλα ταξιδεύει όλη την απόσταση ακίνητη - δεν κάνει ούτε μιά περιστροφή ρε παιδιά! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται σαν παλαβή στον αέρα, δεν ξέρει ο τερματοφύλακας σε ποιό σημείο να της δώσει ραντεβού με τα χέρια του.

Πρώτα συμπεράσματα λοιπόν:

1. Ανάμεσα σε δύο ίδια ακριβώς σουτ με διαφορετικές μπάλες, η γυαλιστερότερη κάνει πιό πολλά παλαβά από την πιό τραχιά (γι΄ αυτό μας τσαντίζουν εμάς τους τερματοφύλακες οι νέες μπάλες).
2. Ανάμεσα σε δύο ίδιες μπάλες που σουτάρονται με ίδια δύναμη και ίδιο σημάδι, αυτή που δεν περιστρέφεται κάνει περισσότερα παλαβά απ' ότι η περιστρεφόμενη (γι' αυτό ο Ζουνίνιο είναι πιό επικίνδυνος από άλλους - και μάλιστα το κάνει χωρίς μύτο, το πετυχαίνει ο κερατάς με κουντεπιέ). Δείτε τα δευτερόλεπτα 24, 48, 1:44, 2:32 του video http://www.youtube.com/watch?v=VaHFJDoQy6I να καταλάβετε τι γίνεται.

Επαλαμβάνω ! Οταν λέω για "τα παλαβά", μιλάω για τα σπαστικά δεξιά/αριστερά της μπάλας, δεν μιλάω για την ομαλή ελλειπτική τροχιά λόγω φάλτσου: όσο έντονη κι αν είναι αυτή δεν είναι νέο πρόβλημα. To περίφημο γκόλ φάουλ του Ρομπέρτο Κάρλος ήταν φοβερό φάλτσο, η μπάλα έκανε απίστευτη τροχιά αλλά κανένα "παλαβό" δεξιά - αριστερά. Να δείτε αν δεν με πιστεύετε http://www.youtube.com/watch?v=crSkWaJqx-Y

Αρα η απίστευτη τροχιά του σουτ εκείνου εξηγείται από τις φοβερές περιστροφές που έδωσε στη μπάλα ο μάγκας, αλλά και η έλλειψη "παλαβών" εξηγείται για τον ίδιο λόγο: Οι περιστροφές προστάτεψαν την τροχιά από "παλαβούς κραδασμούς".

Αυτά λοιπόν με τη γυαλάδα. Και επειδή με το δίκιο σας σαν τερματοφύλακα δεν μ' έχετε και πολύ σε υπόληψη, σας λέω ότι και στην ελεύθερη πτώση αν φοράς γυαλιστερή φόρμα η πτώση σου είναι "ασταθέστερη" απ' ότι εάν φοράς φόρμα (ίδιου μεγέθους και εφαρμογής) με συμβατικό, τραχύ ύφασμα.

Απλώς εκεί πάνω δεν υπάρχει κανείς να σε μουτζώσει.