Περί ιδεολογίας και αποτελεσματικότητας ηγεσίας (απόσπασμα από διάλογο στο Αντίβαρο) Το πλήρες κείμενο του διαλόγου εδώ
Χαίρομαι που κάνουμε καλό διάλογο. Το χαίρομαι πραγματικά. Λοιπόν να τον κάνουμε:
1ον Για να μην "οχυρωθώ πίσω από την ουδετερότητα" (καλό;) θα προτιμούσα κι εγώ την εκλογή του Σαμαρά από αυτήν της συνυποψηφίου του ακριβώς λόγω της ποιότητας του λόγου του και λόγω του άχρωμου, άοσμου και άγευστου έργου της κας Μπακογιάννη στις θέσεις που υπηρέτησε (έτσι για να μην το χοντρύνουμε...). Ο λόγος της είναι "παρηγορητικός", διαχειρίζεται καλά τις συζητήσεις, αλλά είναι πρόδηλα στρογγυλή (μεταφορικώς ομιλώ) και βεβαίως στην πολιτική της δράση η έμφαση στο παρασκήνιο δεν κρύβεται. Εν πάσει περιπτώσει ο λόγος για τον οποίο "προβαίνω σ' αυτή τη τοποθέτηση" (ψοφάω για ξύλινη γλώσσα!) είναι για να ξεκαθαρίσω ότι συζητώ για κάθε άλλο παρά για να υποστηρίξω την κα Μπακογιάννη.
2ον Θέλω να διαχωρίσω τη συζήτηση για τις κυβερνητικές επιδόσεις τις Νέας Δημοκρατίας επί πρωθυπουργίας Καραμανλή με τη ιδεολογική συζήτηση τόσο για το μέλλον "της παράταξης" (τι μ' έπιασε σήμερα;) όσο και τον βαθμό στον οποίο αυτή καθορίζει αποφάσεις - είτε ψηφοφόρων είτε πολιτικών ανδρών. Αλλά βεβαίως θέλω να σταθώ στα περιστατικά που επικαλείστε διότι αυτά έχουν το ζουμί. Ας πάρουμε τα Δεκεμβριανά:
Ναί έχετε δίκιο. Ασχετα από το εάν το συμμερίζομαι ή όχι, ένα δεξιό ιδεολογικό στίγμα υπαγορεύει μιά αποφασιστική (με τ' όνομά του: μια σκληρή) αντίδραση και καταστολή των κινητοποιήσεων. Σωστό. Κι αυτό δεν έγινε. Οντως.
Θα μπορούσα πράγματι να το εκλάβω ως έλλειψη ιδεολογικής αυτοπεποίθησης απέναντι στην εξ' αριστερών κριτική.
Απλώς έχω άλλη θεωρία για την σχέση αιτίας και αιτιατού. Ισχυρίζομαι ότι η ληθαργική κατάσταση της κυβέρνησης εκείνες τις ημέρες ήταν αποτέλεσμα:
1. Γενικής αδυναμίας της κυβέρνησης ως μηχανισμού να αντιμετωπίσει καταστάσεις κρίσης.
2. Επίγνωσης της αδυναμίας της αυτής και άρα φόβου ότι η αναποτελεσματική της επέμβαση θα επιδείνωνε τα πράγματα.
3. Χάραξη επικοινωνιακής γραμμής άμυνας πίσω από τον τελικό ισχυρισμό "ναί αλλά δεν θρηνήσαμε θύματα"
Η κυβέρνηση γνώριζε ότι θα μπορούσε να πουλήσει πολύ καλά την επιτυχία της να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Κι αυτή την επιτυχία θα μπορούσε να την πουλήσει θαυμάσια και σε κεντροαριστερούς όση κριτική κι αν της ασκείτο. Απλώς δεν πίστευε στην ικανότητά της να επιτύχει και παρέλυσε μπροστά στην συναίσθηση της ανικανότητάς της (μιά κατάσταση μοιρολατρικής αποδοχής του μοιραίου δηλαδή, πολύ συγγενής μ' αυτήν που την οδήγησε - ας μην κρυβόμαστε - στις πρόωρες εκλογές).
Αλλά αυτό είναι ο ισχυρισμός. Ας δούμε και τα επιχειρήματα:
Εάν η κυβέρνηση είχε γενικώς δείξει επιδείξει επιτυχίες σε άλλα μέτωπα της δράσης της τότε ναί, τα Δεκεμβριανά θα μπορούσαν να ήταν ένδειξη ιδεολογικής αμηχανίας. Αλλά η κυβέρνηση αυτή είχε επιδείξει πλήρη ανικανότητα ακόμα και σε τομείς που είναι ιδεολογικά αδιάφοροι (όρεξη νάχουμε να λέμε). Κι αυτό ακριβώς, η αδυναμία της να παράγει γενικώς έργο ακόμα και σε ουδέτερους τομείς είναι αυτό που με κάνει να αποσυνδέω την αποτυχία της με ιδεολογικά προβλήματα. Δεν υποστηρίζω καθόλου ότι "οι ιδεολογίες δεν έχουν σημασία" κάθε άλλο! Ισα ίσα πιστεύω ότι η ιδεολογική επεξεργασία είναι ζωτικό πολιτικό καθήκον πολύ σχετικό με πεζά συγκεκριμένα αποτελέσματα "στην καθημερινότητα του πολίτη". Επιμένω όμως στη θέση μου ότι οι μεταξωτές ιδεολογίες θέλουν και επιδέξια διακυβέρνηση.
Ας πούμε η "δεξιά σκληρότητα" της Αστυνομίας δεν έλλειψε από την προηγούμενη διακυβέρνηση. Εμ δεν ήταν "δεξιά σκληρότητα" η φουκαριάρα. Ηταν τραμπουκοσκληρότητα. Ηταν έλλειψη επαγγελματισμού, ήταν απώλεια ελέγχου, ήταν ανικανότητα επιχειρησιακής διοίκησης (με πολιτική ευθύνη ασφαλώς) και - βεβαίως, το ασυγχώρητο στην πολιτική και την ηγεσία - ήταν τελείως αναποτελεσματική.
Θέλω να γίνει πραγματική ιδεολογική συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων της Νέας Δημοκρατίας. Βεβαίως και θέλω! Διότι αυτό θα σημαίνει ότι οι άνθρωποι της Νέας Δημοκρατίας είναι έτοιμοι να απαιτήσουν ηγεσία δεδομένης αποτελεσματικότητας στην οποία το ιδεολογικό πλαίσιο έχει πράγματι νόημα. Κι ότι κάποια στιγμή, αν ξανακούσουν για "συμπεριφορές που πλήγωσαν" θα βάλουν τα γέλια αντί να είναι βουρκωμένοι.
Και μαζί με τους ανθρώπους της Νέας Δημοκρατίας θα συζητάμε και εμείς οι υπόλοιποι που μπορεί να μην είμαστε ακριβώς με τα χαρτομάντηλα αλλά απαιτούμε ένα επίπεδο απ' όλο το πολιτικό φάσμα. Ακριβώς για να μπορέσουμε να κάνουμε πολιτική συζήτηση.
Χαίρομαι που κάνουμε καλό διάλογο. Το χαίρομαι πραγματικά. Λοιπόν να τον κάνουμε:
1ον Για να μην "οχυρωθώ πίσω από την ουδετερότητα" (καλό;) θα προτιμούσα κι εγώ την εκλογή του Σαμαρά από αυτήν της συνυποψηφίου του ακριβώς λόγω της ποιότητας του λόγου του και λόγω του άχρωμου, άοσμου και άγευστου έργου της κας Μπακογιάννη στις θέσεις που υπηρέτησε (έτσι για να μην το χοντρύνουμε...). Ο λόγος της είναι "παρηγορητικός", διαχειρίζεται καλά τις συζητήσεις, αλλά είναι πρόδηλα στρογγυλή (μεταφορικώς ομιλώ) και βεβαίως στην πολιτική της δράση η έμφαση στο παρασκήνιο δεν κρύβεται. Εν πάσει περιπτώσει ο λόγος για τον οποίο "προβαίνω σ' αυτή τη τοποθέτηση" (ψοφάω για ξύλινη γλώσσα!) είναι για να ξεκαθαρίσω ότι συζητώ για κάθε άλλο παρά για να υποστηρίξω την κα Μπακογιάννη.
2ον Θέλω να διαχωρίσω τη συζήτηση για τις κυβερνητικές επιδόσεις τις Νέας Δημοκρατίας επί πρωθυπουργίας Καραμανλή με τη ιδεολογική συζήτηση τόσο για το μέλλον "της παράταξης" (τι μ' έπιασε σήμερα;) όσο και τον βαθμό στον οποίο αυτή καθορίζει αποφάσεις - είτε ψηφοφόρων είτε πολιτικών ανδρών. Αλλά βεβαίως θέλω να σταθώ στα περιστατικά που επικαλείστε διότι αυτά έχουν το ζουμί. Ας πάρουμε τα Δεκεμβριανά:
Ναί έχετε δίκιο. Ασχετα από το εάν το συμμερίζομαι ή όχι, ένα δεξιό ιδεολογικό στίγμα υπαγορεύει μιά αποφασιστική (με τ' όνομά του: μια σκληρή) αντίδραση και καταστολή των κινητοποιήσεων. Σωστό. Κι αυτό δεν έγινε. Οντως.
Θα μπορούσα πράγματι να το εκλάβω ως έλλειψη ιδεολογικής αυτοπεποίθησης απέναντι στην εξ' αριστερών κριτική.
Απλώς έχω άλλη θεωρία για την σχέση αιτίας και αιτιατού. Ισχυρίζομαι ότι η ληθαργική κατάσταση της κυβέρνησης εκείνες τις ημέρες ήταν αποτέλεσμα:
1. Γενικής αδυναμίας της κυβέρνησης ως μηχανισμού να αντιμετωπίσει καταστάσεις κρίσης.
2. Επίγνωσης της αδυναμίας της αυτής και άρα φόβου ότι η αναποτελεσματική της επέμβαση θα επιδείνωνε τα πράγματα.
3. Χάραξη επικοινωνιακής γραμμής άμυνας πίσω από τον τελικό ισχυρισμό "ναί αλλά δεν θρηνήσαμε θύματα"
Η κυβέρνηση γνώριζε ότι θα μπορούσε να πουλήσει πολύ καλά την επιτυχία της να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Κι αυτή την επιτυχία θα μπορούσε να την πουλήσει θαυμάσια και σε κεντροαριστερούς όση κριτική κι αν της ασκείτο. Απλώς δεν πίστευε στην ικανότητά της να επιτύχει και παρέλυσε μπροστά στην συναίσθηση της ανικανότητάς της (μιά κατάσταση μοιρολατρικής αποδοχής του μοιραίου δηλαδή, πολύ συγγενής μ' αυτήν που την οδήγησε - ας μην κρυβόμαστε - στις πρόωρες εκλογές).
Αλλά αυτό είναι ο ισχυρισμός. Ας δούμε και τα επιχειρήματα:
Εάν η κυβέρνηση είχε γενικώς δείξει επιδείξει επιτυχίες σε άλλα μέτωπα της δράσης της τότε ναί, τα Δεκεμβριανά θα μπορούσαν να ήταν ένδειξη ιδεολογικής αμηχανίας. Αλλά η κυβέρνηση αυτή είχε επιδείξει πλήρη ανικανότητα ακόμα και σε τομείς που είναι ιδεολογικά αδιάφοροι (όρεξη νάχουμε να λέμε). Κι αυτό ακριβώς, η αδυναμία της να παράγει γενικώς έργο ακόμα και σε ουδέτερους τομείς είναι αυτό που με κάνει να αποσυνδέω την αποτυχία της με ιδεολογικά προβλήματα. Δεν υποστηρίζω καθόλου ότι "οι ιδεολογίες δεν έχουν σημασία" κάθε άλλο! Ισα ίσα πιστεύω ότι η ιδεολογική επεξεργασία είναι ζωτικό πολιτικό καθήκον πολύ σχετικό με πεζά συγκεκριμένα αποτελέσματα "στην καθημερινότητα του πολίτη". Επιμένω όμως στη θέση μου ότι οι μεταξωτές ιδεολογίες θέλουν και επιδέξια διακυβέρνηση.
Ας πούμε η "δεξιά σκληρότητα" της Αστυνομίας δεν έλλειψε από την προηγούμενη διακυβέρνηση. Εμ δεν ήταν "δεξιά σκληρότητα" η φουκαριάρα. Ηταν τραμπουκοσκληρότητα. Ηταν έλλειψη επαγγελματισμού, ήταν απώλεια ελέγχου, ήταν ανικανότητα επιχειρησιακής διοίκησης (με πολιτική ευθύνη ασφαλώς) και - βεβαίως, το ασυγχώρητο στην πολιτική και την ηγεσία - ήταν τελείως αναποτελεσματική.
Θέλω να γίνει πραγματική ιδεολογική συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων της Νέας Δημοκρατίας. Βεβαίως και θέλω! Διότι αυτό θα σημαίνει ότι οι άνθρωποι της Νέας Δημοκρατίας είναι έτοιμοι να απαιτήσουν ηγεσία δεδομένης αποτελεσματικότητας στην οποία το ιδεολογικό πλαίσιο έχει πράγματι νόημα. Κι ότι κάποια στιγμή, αν ξανακούσουν για "συμπεριφορές που πλήγωσαν" θα βάλουν τα γέλια αντί να είναι βουρκωμένοι.
Και μαζί με τους ανθρώπους της Νέας Δημοκρατίας θα συζητάμε και εμείς οι υπόλοιποι που μπορεί να μην είμαστε ακριβώς με τα χαρτομάντηλα αλλά απαιτούμε ένα επίπεδο απ' όλο το πολιτικό φάσμα. Ακριβώς για να μπορέσουμε να κάνουμε πολιτική συζήτηση.
No comments:
Post a Comment